Fundacje na rzecz bernardynek w Polsce w jej granicach historycznych od XV do XX wieku

Z grupy tercjarzy wyłonił się Trzeci Zakon Regularny. W Polsce jego powstanie łączy się z pobytem w Krakowie w 1453 r. włoskiego obserwanta Jana Kapistrana. Małżonkowie czy ludzie stanu wolnego, pociągnięci urokiem jego mów i osobistego życia, zaczęli prowadzić życie pokutne w duchu franciszkańskim. Kapistran zorganizował ich w Trzeci Zakon Pokutników, funkcjonujący przy klasztorze i kościele pw. św. Bernardyna ze Sieny na Stradomiu w Krakowie. Z tegoż zakonu wyodrębniła się grupa kobiet, preferująca życie wspólne. Dała ona początek Trzeciemu Zakonowi Regularnemu. Był to pierwszy w Polsce rodzimy zakon żeński. Bernardynki – bo tak został nazwany ten nowy zakon – stworzyły w Polsce na przestrzeni wieków sieć klasztorów, którą w jej granicach historycznych zaprezentuję w niniejszej dysertacji, począwszy od połowy XV stulecia, czyli powstania bernardynek, aż do fundacji powstałych w XX wieku. W pracy zastosowałem metodę historyczno-analityczną.

(o. dr hab. Aleksander Krzysztof Sitnik OFM – ze Wstępu)

Kalwaria Zebrzydowska 2022

ISBN 978-83-63440-83-1

str. 128, format 176 x 250 mm, oprawa miękka