Początki Wydawnictwa OO. Bernardynów sięgają roku 1970, gdy klasztor w Kalwarii Zebrzydowskiej zainicjował wydawanie rozmaitych pomocy duszpasterskich w formie książkowej dla pielgrzymów. Pierwszą wydaną pozycją była „Nowenna do Matki Bożej Kalwaryjskiej” autorstwa o. Marka Pociechy. Pozostała, pierwotna literatura wydawnictwa to modlitewniki, śpiewniki i informatory. Założycielami właściwych struktur oficyny wydawniczej, której nazwa brzmiała wówczas: Wydawnictwo Archiwum i Muzeum Prowincji OO. Bernardynów, byli: o. Mikołaj Rudyk i o. prof. Wiesław Murawiec. Wydawnictwo zostało oficjalnie zarejestrowane przez Ministerstwo Kultury i Sztuki PRL dnia 8 lutego 1983 r.
Nazwa Calvarianum wskazuje na miejsce powstania wydawnictwa – Sanktuarium Pasyjno-Maryjne w Kalwarii Zebrzydowskiej, nad którym przyszło bernardynom sprawować opiekę duszpasterską.
Pierwszy, najstarszy drukowany dokument na ziemiach polskich powstał w klasztorze OO. Bernardynów w Krakowie. Ten inkunabuł to Almanach Cracoviense ad annum 1474 (Almanach krakowski na rok 1474) – jest to astronomiczno-astrologiczny kalendarz ścienny.
W latach powojennych nasze klasztory wydawały głównie monografie historyczne własnym sumptem.
W czasach PRL wydawnictwo cenzurowano m.in. za chęć publikacji albumu Adama Bujaka „Misteria Kalwaryjskie” (1974), w którym miały być zamieszczone zdjęcia prezentujące tłumy pielgrzymów oraz młodzież w kalwaryjskim sanktuarium.
W 1985 r. władze PRL nakazały usunąć z książki Tadeusza Żychiewicza pt. „Żywoty” rozdział poświęcony ks. Józefowi Kurzei – pierwszemu budowniczemu kościoła w Nowej Hucie.
Wiele książek zaplanowanych do publikacji w czasach PRL nie przeszło państwowej cenzury, w wyniku czego nie mogło być wydrukowanych. Zaliczała się do nich m.in. „Książeczka pielgrzyma” autorstwa ks. Józefa Tischnera.
W latach 70-tych wydawnictwo nabywało papier we własnym zakresie, aby następnie dostarczyć go do drukarni. Po roku 1983 papier musiał być kupowany w ramach przysługującego limitu, określonego przez Ministerstwo Kultury i Sztuki.
W okresie powojennym trudno było wydrukować książkę, jednak każda łatwo się sprzedawała. Po roku 1989 nastąpiła odwrotna tendencja.
Pod koniec lat 80-tych dużą pomocą w pracy wydawniczej było nabycie dwóch komputerów do składu książek: Poltype 02 i Poltype 04.
Jednym z pierwszych współpracowników wydawnictwa był znany obecnie fotograf Adam Bujak.