W Roku Życia Konsekrowanego z radością przyjmuję kolejną książkę o. Kazimierza Synowczyka OFMCap poświęconą zagadnieniu powołania do miłości doskonałej w życiu zakonnym w świetle pism bł. Honorata Koźmińskiego. O. Kazimierz jest autorem kilku książek poświęconych duchowości franciszkańskiej i honorackiej oraz wielu artykułów z zakresu teologii życia konsekrowanego. Jako uznany rekolekcjonista i konferencjonista, prowadzący dni formacyjne dla kapłanów i osób zakonnych, od lat dzieli się swoim bogatym doświadczeniem formatora i przełożonego oraz pogłębia rozumienie wyzwań stojących współcześnie przed Kościołem. Żywy i obrazowy język Autora zachęca do słuchania, a podejmowane kwestie inspirują do działania na rzecz odnowy w duchu wierności Ewangelii.

Książka Powołani do miłości doskonałej. O życiu zakonnym według bł. Honorata stanowi istotny wkład w propagowanie duchowości honorackiej w kontekście zbliżającej się setnej rocznicy śmierci Błogosławionego Kapucyna przypadającej w roku 2016. Zagadnienie miłości Bożej i miłości bliźniego jest bowiem niezwykle ważne dla duchowości o. Koźmińskiego, który podczas rekolekcji odprawianych w 1910 napisał: „Naprzód od czasu wstąpienia do zakonu zawsze na myśli to miałem, żeby można ludziom dać poznać miłość Bożą; zdawało mi się, że to byłoby najskuteczniejszym lekarstwem na te choroby wieku, w czym się potem utwierdzałem, widząc, że ani straszne kary, ani wielkie cuda, ani misje żadnego wpływu, zwłaszcza na inteligencję nie robią. Z tą myślą zacząłem zaraz w Warszawie pisać historię miłości Bożej pod tytułem Powieść nad powieściami” (Notatnik duchowy, s. 435).

Ukazywanie ogromnej wagi zagadnienia miłości w duchowości bł. Honorata jest szczególnie potrzebne w obliczu dość rozpowszechnionego postrzegania jego osoby przez pryzmat legalistycznej obserwancji i dążenia do doskonałości przez precyzyjnie zaplanowane wysiłki ascetyczne. Życie Błogosławionego z Nowego Miasta nad Pilicą było bowiem wielkim hymnem miłości Boga wyśpiewywanym w pokornej modlitwie i w uniżonej odpowiedzi na przywrócenie do wiary i Kościoła oraz na dar powołania zakonnego.

Niezrównany zapał Błogosławionego w dziele ewangelizacji wynikał z pragnienia podzielenia się własnym doświadczeniem Boga, które ujawniało się w gorliwej modlitwie i w sprawowaniu sakramentu miłosierdzia. Otwierając się na potrzeby licznych środowisk oczekujących jego wskazań, o. Honorat kierował się intencją bezinteresownej służby, obejmującej oświecanie umysłów, zapalanie serc i dążenie do zapewnienia chleba oraz warunków do nauki i pracy.

Książka Powołani do miłości doskonałej składa się z trzech rozdziałów poświęconych miłości Boga i bliźniego. O. Kazimierz ukazuje miłość Boga od strony podmiotowej, rozważając Honoratowe teksty na temat objawiania się miłości Boga w historii zbawienia, a następnie podejmuje próbę opisania odpowiedzi człowieka na miłosne obdarowanie przez Stwórcę i Odkupiciela. Ważnym wymiarem życia miłością jest trwanie we wspólnocie braterskiej, której zasadą jest komunia dzieci Bożych zjednoczonych więzami ślubów zakonnych i zespolonych serdeczną przyjaźnią. Szczególnymi narzędziami w umacnianiu miłości są modlitwa i praca oraz posłuszeństwo przełożonym, odpowiedzialnym za jedność we wspólnocie.

Miłość, mająca to do siebie, że z natury swej jest rozlewna, pragnie wyjść poza obręb wspólnoty i dąży do objęcia swym oddziaływaniem wszystkich ludzi. Rozważając teksty bł. Honorata na temat miłości bliźniego, o. Kazimierz koncentruje się na jej zakorzenieniu w Chrystusowym przykazaniu miłości i na sposobie jej wyrażania się w trwaniu w bliskości z potrzebującymi. Obecność apostolska i służebna są okazją do spalania siebie w głoszeniu słowa Bożego, w szafowaniu sakramentami, a także w pokornej i bezinteresownej służbie maluczkim i ubogim. Miłość Chrystusa, przynaglająca do służby, weryfikuje się w dostrzeganiu w braciach i siostrach Boga, który uniżył samego Siebie do pokornej postaci człowieka.

Doceniając trud ponownego pochylenia się nad tekstami bł. Honorata, dziękuję o. Synowczykowi za wnikliwą refleksję nad licznymi wypowiedziami Błogosławionego na temat miłości i za unaocznienie, jak wskazania i doświadczenia autora Powieści nad powieściami budują perspektywę dążenia do doskonałości. Ukazywanie szerokiego kontekstu przytaczanych stwierdzeń i teologiczna interpretacja ich znaczenia nadają książce charakter medytacji pozwalającej lepiej zrozumieć nauczanie Patrona Zawierzenia i Wytrwania. Ufam, że uważna lektura tej pozycji przyczyni się do ożywienia zapału i do przyjęcia „przyszłości z nadzieją”, na którą wskazuje papież Franciszek w liście do osób konsekrowanych.

prof. dr hab. Andrzej Derdziuk OFMCap

Prorektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego